Ona : pustynia literacka

Po lodowatej nocy wstał słoneczny dzień z lodowatym wiatrem.  Pięknie wymyci ( jak cudownie kiedy w marinie jest wszystko co powinno być w marinie, jak to cieszy) nakarmieni, ubrani mniej ochronnie ruszamy do Barcina. Ja ruszam, mimo wiatru udaje mi się odbić bez obijania pomostu. Wpływam do kanału, w którym wiatr nie pozwala ani na moment wytchnienia. Ale widoki rekompensują…są kwiaty wiosenne, kaczki małe i duże i czaple udające bociany. Pasą się też zadowolone krowy, piękna ta nasza kraina! Krzysiek od zaplecza usiłuje łowić rybę, nawet coś złowił, ale nie chce się przyznać , a ja nie mam siły go przycisnąć, bo z całej siły używam do nakłaniania łodzi by nie szukała spokoju w trzcinach. I kiedy nadszedł czas głodu, czyli w samą porę pojawia się Barcin. Zaskakuje…piękna nadbrzeżna promenada, w tle ciekawy kościół i rzeźby poustawiane wśród kwiatów. Jest też molo-cudo do którego się nadajemy jako jednostka. Doświadczenia z Konina uczą dystansu. Pod tytułem „Marina Neptun” kryje się raj dla załogantów. Możemy być zacumowani bez opłat, możemy pożyczyć rowery za kaucją zwrotną, możemy korzystać z wody , prądu i wokół są sklepiki w których chlebek i inne wiktuały, cudo!

Zachwyceni ogólnie Słońcem , wodą i przygodą karmimy się w Restauracji „Stare Kino” pyszna smażoną makrelą i żeberkami. Kto czym , nie pozostawia wątpliwości. Krzysiek wraca na łajbę poukładać kręgi lędżwiowe, ja spaceruje po wąskich uliczkach zaglądają do okien małych domków, trochę jak na Złotej uliczce na Hradczanach. Pragnąc osiągnąć pełnię Aniowego nieba postanawiam dokupić książki, bo mój zapas się wyczerpał. Ten sam manewr zakończył się niepowodzeniem w Kruszwicy, ale Barcin nie wyglądał na taki deficyt. Jednak widać czasy literatury papierowej dotknęły w pierwszej kolejności małe miasteczka, bo nie udało mi się znaleźć niczego oprócz ksiąg podatkowych